إضغط على الفعل في الأسفل لرؤية التصريف
الضمير | الماضي | المضارع | الأمر | المضارع - المنصوب | المضارع - المجزوم | المضارع - نون التوكيد | الأمر - نون التوكيد |
هُوَ | فَنَّى | يُفَنِّي | يُفَنِّيَ | يُفَنِّ | يُفَنِّيَنَّ | ||
هِيَ | فَنَّيَتْ | تُفَنِّي | تُفَنِّيَ | تُفَنِّ | تُفَنِّيَنَّ | ||
هُمَا - مذكر | فَنَّيَا | يُفَنِّيَانِ | يُفَنِّيَا | يُفَنِّيَا | يُفَنِّيَانِّ | ||
هُمَا - مؤنث | فَنَّيَتَا | تُفَنِّيَانِ | تُفَنِّيَا | تُفَنِّيَا | تُفَنِّيَانِّ | ||
هُمْ | فَنَّوْا | يُفَنُّونَ | يُفَنُّوا | يُفَنُّوا | يُفَنُّنَّ | ||
هُنَّ | فَنَّيْنَ | يُفَنِّينَ | يُفَنِّينَ | يُفَنِّينَ | يُفَنِّينَانِّ | ||
أَنْتَ | فَنَّيْتَ | تُفَنِّي | فَنِّ | تُفَنِّيَ | تُفَنِّ | تُفَنِّيَنَّ | فَنِّيَنَّ |
أَنْتِ | فَنَّيْتِ | تُفَنِّينَ | فَنِّي | تُفَنِّي | تُفَنِّي | تُفَنِّنَّ | فَنِّنَّ |
أَنْتُمَا - مذكر | فَنَّيْتُمَا | تُفَنِّيَانِ | فَنِّيَا | تُفَنِّيَا | تُفَنِّيَا | تُفَنِّيَانِّ | فَنِّيَانِّ |
أَنْتُمَا - مؤنث | فَنَّيْتُمَا | تُفَنِّيَانِ | فَنِّيَا | تُفَنِّيَا | تُفَنِّيَا | تُفَنِّيَانِّ | فَنِّيَانِّ |
أَنْتُمْ | فَنَّيْتُم | تُفَنُّونَ | فَنُّوا | تُفَنُّوا | تُفَنُّوا | تُفَنُّنَّ | فَنُّنَّ |
أَنْتُنَّ | فَنَّيْتُنَّ | تُفَنِّينَ | فَنِّينَ | تُفَنِّينَ | تُفَنِّينَ | تُفَنِّينَانِّ | فَنِّينَانِّ |
أَنَا | فَنَّيْتُ | أُفَنِّي | أُفَنِّيَ | أُفَنِّ | أُفَنِّيَنَّ | ||
نَحْنُ | فَنَّيْنَا | نُفَنِّي | نُفَنِّيَ | نُفَنِّ | نُفَنِّيَنَّ |
الضمير | الماضي | المضارع | المضارع - المنصوب | المضارع - المجزوم | المضارع - نون التوكيد |
هُوَ | فُنِّيَ | يُفَنَّى | يُفَنَّى | يُفَنَّ | يُفَنَّيَنَّ |
هِيَ | فُنِّيَتْ | تُفَنَّى | تُفَنَّى | تُفَنَّ | تُفَنَّيَنَّ |
هُمَا - مذكر | فُنِّيَا | يُفَنَّيَانِ | يُفَنَّيَا | يُفَنَّيَا | يُفَنَّيَانِّ |
هُمَا - مؤنث | فُنِّيَتَا | تُفَنَّيَانِ | تُفَنَّيَا | تُفَنَّيَا | تُفَنَّيَانِّ |
هُمْ | فُنُّوا | يُفَنَّوْنَ | يُفَنَّوْا | يُفَنَّوْا | يُفَنُّنَّ |
هُنَّ | فُنِّينَ | يُفَنَّيْنَ | يُفَنَّيْنَ | يُفَنَّيْنَ | يُفَنَّيْنَانِّ |
أَنْتَ | فُنِّيتَ | تُفَنَّى | تُفَنَّى | تُفَنَّ | تُفَنَّيَنَّ |
أَنْتِ | فُنِّيتِ | تُفَنَّيْنَ | تُفَنَّيْ | تُفَنَّيْ | تُفَنَّيِنَّ |
أَنْتُمَا - مذكر | فُنِّيتُمَا | تُفَنَّيَانِ | تُفَنَّيَا | تُفَنَّيَا | تُفَنَّيَانِّ |
أَنْتُمَا - مؤنث | فُنِّيتُمَا | تُفَنَّيَانِ | تُفَنَّيَا | تُفَنَّيَا | تُفَنَّيَانِّ |
أَنْتُمْ | فُنِّيتُم | تُفَنَّوْنَ | تُفَنَّوْا | تُفَنَّوْا | تُفَنُّنَّ |
أَنْتُنَّ | فُنِّيتُنَّ | تُفَنَّيْنَ | تُفَنَّيْنَ | تُفَنَّيْنَ | تُفَنَّيْنَانِّ |
أَنَا | فُنِّيتُ | أُفَنَّى | أُفَنَّى | أُفَنَّ | أُفَنَّيَنَّ |
نَحْنُ | فُنِّينَا | نُفَنَّى | نُفَنَّى | نُفَنَّ | نُفَنَّيَنَّ |
الضمير | الماضي | المضارع | الأمر | المضارع - المنصوب | المضارع - المجزوم | المضارع - نون التوكيد | الأمر - نون التوكيد |
هُوَ | وَفَى | يَفِي | يَفِيَ | يَفِ | يَفِيَنَّ | ||
هِيَ | وَفَتْ | تَفِي | تَفِيَ | تَفِ | تَفِيَنَّ | ||
هُمَا - مذكر | وَفَيَا | يَفِيَانِ | يَفِيَا | يَفِيَا | يَفِيَانِّ | ||
هُمَا - مؤنث | وَفَتَا | تَفِيَانِ | تَفِيَا | تَفِيَا | تَفِيَانِّ | ||
هُمْ | وَفَوْا | يَفُونَ | يَفُوا | يَفُوا | يَفُنَّ | ||
هُنَّ | وَفَيْنَ | يَفِينَ | يَفِينَ | يَفِينَ | يَفِينَانِّ | ||
أَنْتَ | وَفَيْتَ | تَفِي | فِ | تَفِيَ | تَفِ | تَفِيَنَّ | فِيَنَّ |
أَنْتِ | وَفَيْتِ | تَفِينَ | فِي | تَفِي | تَفِي | تَفِنَّ | فِنَّ |
أَنْتُمَا - مذكر | وَفَيْتُمَا | تَفِيَانِ | فِيَا | تَفِيَا | تَفِيَا | تَفِيَانِّ | فِيَانِّ |
أَنْتُمَا - مؤنث | وَفَيْتُمَا | تَفِيَانِ | فِيَا | تَفِيَا | تَفِيَا | تَفِيَانِّ | فِيَانِّ |
أَنْتُمْ | وَفَيْتُم | تَفُونَ | فُوا | تَفُوا | تَفُوا | تَفُنَّ | فُنَّ |
أَنْتُنَّ | وَفَيْتُنَّ | تَفِينَ | فِينَ | تَفِينَ | تَفِينَ | تَفِينَانِّ | فِينَانِّ |
أَنَا | وَفَيْتُ | أَفِي | أَفِيَ | أَفِ | أَفِيَنَّ | ||
نَحْنُ | وَفَيْنَا | نَفِي | نَفِيَ | نَفِ | نَفِيَنَّ |
الضمير | الماضي | المضارع | المضارع - المنصوب | المضارع - المجزوم | المضارع - نون التوكيد |
هُوَ | وُفِيَ | يُوفَى | يُوفَى | يُوفَ | يُوفَيَنَّ |
هِيَ | وُفِيَتْ | تُوفَى | تُوفَى | تُوفَ | تُوفَيَنَّ |
هُمَا - مذكر | وُفِيَا | يُوفَيَانِ | يُوفَيَا | يُوفَيَا | يُوفَيَانِّ |
هُمَا - مؤنث | وُفِيَتَا | تُوفَيَانِ | تُوفَيَا | تُوفَيَا | تُوفَيَانِّ |
هُمْ | وُفُوا | يُوفَوْنَ | يُوفَوْا | يُوفَوْا | يُوفُنَّ |
هُنَّ | وُفِينَ | يُوفَيْنَ | يُوفَيْنَ | يُوفَيْنَ | يُوفَيْنَانِّ |
أَنْتَ | وُفِيتَ | تُوفَى | تُوفَى | تُوفَ | تُوفَيَنَّ |
أَنْتِ | وُفِيتِ | تُوفَيْنَ | تُوفَيْ | تُوفَيْ | تُوفَيِنَّ |
أَنْتُمَا - مذكر | وُفِيتُمَا | تُوفَيَانِ | تُوفَيَا | تُوفَيَا | تُوفَيَانِّ |
أَنْتُمَا - مؤنث | وُفِيتُمَا | تُوفَيَانِ | تُوفَيَا | تُوفَيَا | تُوفَيَانِّ |
أَنْتُمْ | وُفِيتُم | تُوفَوْنَ | تُوفَوْا | تُوفَوْا | تُوفُنَّ |
أَنْتُنَّ | وُفِيتُنَّ | تُوفَيْنَ | تُوفَيْنَ | تُوفَيْنَ | تُوفَيْنَانِّ |
أَنَا | وُفِيتُ | أُوفَى | أُوفَى | أُوفَ | أُوفَيَنَّ |
نَحْنُ | وُفِينَا | نُوفَى | نُوفَى | نُوفَ | نُوفَيَنَّ |